《蝶戀花·伫倚危樓風細細》
宋代:柳永
伫倚危樓風細細,
望極春愁,黯黯生天際。
草色煙光殘照裏,無言誰會憑闌意。
擬把疏狂圖一醉,
對酒當歌,强樂還無味。
衣帶漸寬終不悔,爲伊消得人憔悴。
![](https://img.haomeiwen.com/i7617309/efd3bac7e02c2b02.jpg)
![](https://img.haomeiwen.com/i7617309/14218b7a3023d48f.jpg)
![](https://img.haomeiwen.com/i7617309/271396e0b39b8c36.jpg)
![](https://img.haomeiwen.com/i7617309/7bde511521164420.jpg)
![](https://img.haomeiwen.com/i7617309/96a7bc2f6867aa0b.jpg)
![](https://img.haomeiwen.com/i7617309/71dc06860f73030f.jpg)
译文
我长时间倚靠在高楼的栏杆上,微风拂面一丝丝一细细,望不尽的春日离愁,沮丧忧愁从遥远无边的天际升起。碧绿的草色,飘忽缭绕的云霭雾气掩映在落日余晖里,默默无言谁理解我靠在栏杆上的心情。
打算把放荡不羁的心情给灌醉,举杯高歌,勉强欢笑反而觉得毫无意味。我日渐消瘦下去却始终不感到懊悔,宁愿为她消瘦得精神萎靡神色憔悴...
![](https://img.haomeiwen.com/i7617309/af8a9d07e6936d5a.jpg)
网友评论